Die woordsoorte wat ons in hierdie blogreeks bespreek het, is almal redelik bekend. Ons het gevalle gekry waar handboeke se definisies verskil het of waar die indeling nie ooreengestem het nie nie, maar daar was meestal in skoolgrammatika eenstemmigheid oor watter woordsoorte ons in Afrikaans identifiseer.

Die woordsoort wat blykbaar nie in skoolwerk aandag kry nie, is die partikel (nee, dis nie ʼn anglisisme nie, dis ʼn vakterm; “stukkie” gaan nie werk nie). Partikels is daardie woorde wat op hulle eie eintlik geen betekenis het nie en dus geen semantiese bydrae tot die sin lewer nie, maar wat tog noodsaaklik is om die sin te voltooi. Dis waar die naam vandaan kom – dis woorde wat eintlik deel vorm van ʼn ander, groter bousel wat klaar betekenis oorgedra het, maar wat tog nodig is om die struktuur van die bousel volledig te maak. Nog eienskappe van partikels is dat hulle almal ongelede woorde is, en dat hulle nie affikse (voor- en agtervoegsels) kan neem nie.

Met hierdie definisie as leiding identifiseer ons die volgende partikels in Afrikaans: